Jak zapewne już wiecie, w tegorocznej edycji konkursu dla zawodowych fotoreporterów Grand Press Photo mój fotoreportaż o pogrzebie komandosa z Jednostki Wojskowej Komandosów z Lublińca (JWK Lubliniec) otrzymał pierwsze miejsce w kategorii Ludzie. Dzisiaj piszę o tym jak powstały te zdjęcia i pokazuję ich metadane.

Na początek muszę podziękować rodzinie chor. Mirosława Łuckiego (szczególnie żonie Beacie i synowi Konradowi) oraz dowódcy jednostki komandosów JWK Lubliniec za zaufanie i umożliwienie mi fotografowania tej uroczystości. Osobne podziękowania należą się Jarosławowi Rybakowi, dziennikarzowi, autorowi książek o polskich jednostkach specjalnych, bo to on zainteresował mnie tematyką wojskową i wprowadził do tego środowiska. Wszystkim Wam raz jeszcze dziękuję i mam nadzieję, że dzięki tegorocznej nagrodzie pamięć o poległym komandosie została zapisana na stałe w historii polskiej fotografii prasowej.

Osobom mniej zorientowanym warto wyjaśnić, że JWK Lubliniec to jedna z kilku elitarnych jednostek w polskim wojsku. Komandosi z Lublińca (tak jak jednostka GROM) prowadzili i prowadzą najważniejsze i najniebezpieczniejsze akcje wojskowe w Afganistanie.  W jednej z takich akcji, w nocy z 23 na 24 sierpnia 2013 roku, zginął od wybuchu miny pułapki chor. Mirosław Łucki. I o jego pożegnaniu opowiada mój fotoreportaż.

 Pożegnanie komandosa

O tym, że fotografowanie podczas pogrzebu to trudna sprawa chyba nie muszę nikogo przekonywać. Aby w kościele jak najmniej hałasować fotografowałem dwoma aparatami. Pozwoliło mi to zminimalizować ilość dźwięków jakie wydobywają się podczas otwierania torby fotograficznej, wyciągania obiektywów i zapinania ich do aparatu. Szczególnie w świątyni, gdzie słychać każdy szmer. W takich sytuacjach wyznaję zasadę, że lepiej zrobić mniej zdjęć, za to bardziej przemyślanych.

Decyzją rodziny i dowództwa jednostki na pogrzebie był tylko jeden fotograf. Pozwoliło to do minimum ograniczyć niepotrzebną krzątaninę ludzi z aparatami i zachować powagę chwili. Komfort pracy polegający na byciu jedynym fotografem powodował też olbrzymią odpowiedzialność. Starałem się nie przeoczyć niczego ważnego. Przez kilka godzin pracowałem bardzo intensywnie. Byłem praktycznie w każdej części kościoła i cmentarza szukając ujęć, które oddadzą wyjątkowy charakter uroczystości pogrzebu chor. Mirosława Łuckiego.

Miesiąc później

Miesiąc po pogrzebie ponownie byłem na cmentarzu w Lublińcu. Fotografowałem hołd, jaki przyszli oddać chorążemu Łuckiemu jego koledzy komandosi powracający tego dnia ze zmiany w Afganistanie. Przyjechałem dwie godziny wcześniej i od razu poszedłem na cmentarz. Tam przy grobie, sama na ławce, siedziała Pani Beata, żona zabitego komandosa. Tak powstało ostatnie zdjęcie mojego fotoreportażu.

Sprzęt i metadane

Fotografowałem aparatem Nikon D3s i D4. Miałem jasne obiektywy Nikkor 85/1.4 D, Nikkor 24/1.4 G ED oraz Nikkor 50/1.4 G – ich używałem w kościele. Na zewnątrz przydał się zoom Nikkor 70-200/2.8 G II ED i Nikkor 17-35/2.8 D ED. Poniżej pokazuję cały nagrodzony fotoreportaż z metadanymi, abyście sami mogli prześledzić poszczególne ujęcia i użyty sprzęt.

Dobór zdjęć

Problem większości fotoreporterów polega na ich bardzo osobistym i emocjonalnym podejściu do swoich zdjęć. W większości przypadków powoduje to zły dobór ujęć do fotoreportażu. Będąc świadomy tego zjawiska, budując opowieść, staram się pokazać zdjęcia innym fotoreporterom i pozwolić im dokonać selekcji. Tak było i tym razem. Wybrałem około 40 zdjęć i pokazałem dwóm kolegom, każdy z nich ze sporym dorobkiem nagród w fotografii prasowej. Bardzo uważnie wysłuchałem uwag i uzasadnienia dlaczego tę, a nie inną fotografię typują. Na podstawie ich sugestii dokonałem ostatecznego wyboru i układu fotoreportażu. Zmieniłem tylko dwa zdjęcia.

Dobór zdjęć, to osobna umiejętność. Jest to mieszanka wiedzy o tym jak opowiadać historię poprzez fotografię oraz pewnego rodzaju mody jaka występuje w danym okresie w sposobie prezentacji zdjęć. Pomimo wielu lat doświadczenia, tej umiejętności cały czas się uczę.

Wystawa i album

Wszystkie nagrodzone zdjęcia Grand Press Photo 2014 możecie zobaczyć na stronie organizatora, którym jest miesięcznik PRESS: http://www.grandpressphoto.pl

Fotografie będzie można także oglądać na wystawie, która prezentowana jest w ciągu roku w kilkunastu polskich miastach. Do księgarni trafi także album zawierający wszystkie nagrodzone w tym roku zdjęcia.

p.s. w jednym z najbliższych wpisów pokażę i szczegółowo opiszę jeszcze jedno moje zdjęcie z tegorocznego konkursu, które choć nie zdobyło nagrody, zakwalifikowane zostało do finału Grand Press Photo 2014 w kategorii portret sesyjny.